اولین نشست از سلسله‌ نشست‌های «وفاق ملی» در معاونت راهبردی ریاست جمهوری برگزار شد + گزارش تصویری

به گزارش جماران از اداره کل رسانه معاونت راهبردی ریاست‌جمهوری، نخستین نشست از سلسله ‌نشست‌های «وفاق ملی» با حضور اساتید و اعضای هیئت‌علمی دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌های برجسته کشور در حوزه‌های علوم سیاسی و مطالعات فرهنگی عصر امروز در مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست‌جمهوری برگزار شد.

عصر امروز نخستین نشست از سلسله ‌نشست‌های «وفاق ملی» با موضوع «بررسی ابعاد مفهومی ایده وفاق» در مرکز بررسی‌های استراتژیک برگزار شد.

در این جلسه که با حضور اساتید و اعضای هیئت ‌علمی دانشگاه‌های برتر کشور برگزار شد، شرکت‌کنندگان به بیان دیدگاه‌های خود در موضوع برساخت و مفهوم‌سازی وفاق پرداختند.

در اساس دیدگاه‌های مطرح شده در این جلسه از سوی محمدمهدی مجاهد، عضو هیئت‌ علمی پژوهشگاه علوم ‌انسانی و مطالعات فرهنگی، متأسفانه هنوز شاهد برساخت دیدگاه‌های سنجیده و پخته شده‌ای در موضوع وفاق در ادبیات سیاسی کشور نیستیم و تلاش‌های کمی برای برگردان ادبیات جهانی در موضوع وفاق به فارسی انجام نشده است. دلیل این مسئله این است که نگاه اندیشه و دانش علوم سیاسی در ایران بیشتر مبتنی بر تضاد بوده تا وفاق و سازش؛ اما در عین‌ حال باید توجه داشت که موضوع وفاق در حوزه علوم سیاسی عملی از پشتوانه خوبی برخوردار است.

وی با بیان اینکه باید در نظر داشت وفاق نه یک نظریه و الگو، بلکه یک برنامه سیاسی درون ساختار سیاسی است که می‌تواند به مدیریت بی‌ثباتی سیاسی کمک کرده و متعاقباً تضادهای هم‌فرسا را به تضادهای هم‌افزا برساند و همین مسئله هدف اصلی سیاست وفاق است، ادامه داد: در سایه این برنامه سیاسی مفاهیم مختلفی از جمله شکل‌گیری ائتلاف‌های بزرگ، تعبیه مکانیزم وتوی متقابل و نمایندگی تناسبی نیز شکل می‌گیرد.

نعمت‌الله فاضلی، انسان‌شناس و استاد بازنشسته پژوهشگاه علوم‌ انسانی و مطالعات فرهنگی، نیز در این نشست با اشاره به اینکه مفهوم وفاق در ایران دارای عرصه‌های مختلف در حوزه‌های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی است، افزود: برای رسیدن به هرگونه وفاق در حوزه‌های مختلف، باید وفاق فرهنگی را به شکل اساسی مورد بحث قرارداد.

کیومرث اشتریان، عضو هیئت‌علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه تهران، هم با تأکید بر تکثر بالا در جامعه ایرانی بر پایه قومیت، مذهب، زبان، آرا و افکار گفت: ایران کشوری بسیار متکثر است و این تکثر ایجاب می‌کند که گروه‌ها و احزاب سیاسی یک طرح ثانویه داشته باشند به این معنی که وجود و حقوق طرف مقابل را بپذیرند.