رفتارهای اشتباهی که والدین با نوجوانان می کنند

به گزارش شفا آنلاین:گاهی این ناآگاهی باعث می‌شود رفتار‌های نابه‌جای نوجوان از جانب او عمدی تلقی شده و باعث نزاع در خانواده شود، درحالی‌که این رفتار‌ها اقتضای سن نوجوان است. به‌عنوان‌مثال، نیاز به استقلال و اظهارنظر کردن، یکی از نیاز‌های طبیعی نوجوانان در فرایند رشد اوست. والدین باید از این نیاز آگاهی پیداکرده و به نوجوان اجازه بیان نظراتش را بدهند. کمبود اطلاعات والدین یکی از شاخص‌های تعیین‌کننده در این زمینه است. در اغلب موارد والدین و خانواده‌ها اطلاعات جامع و درستی در رابطه با ویژگی‌های این دوران ندارند در نتیجه نمی‌توانند رفتار‌ها و حالات روحی نوجوان خود را درک کرده و رفتار مناسبی با او داشته باشند. 

اولین قدم برای تربیت یک نوجوان، برقراری ارتباط صحیح با اوست. اگر والدین ارتباط خوب و درستی با فرزندشان داشته باشند، به او می‌فهمانند که دوست او بوده و در صورت نیاز می‌توانند از آن‌ها کمک بگیرند، یا با آن‌ها در رابطه با امور مختلف مشورت کنند. پدر‌و مادر باید به نوجوان القا کنند، مراقب و محافظش هستند، نه اینکه باعث این برداشت اشتباه شوند که صاحب او هستند. اشتباهی که اکثر والدین مرتکب می‌شوند این است که ارتباط خود را با نوجوان قطع کرده و فقط به او امرونهی می‌کنند. این امر باعث می‌شود، در درازمدت، نوجوان از والدین خود بترسد و دست به پنهان‌کاری و دروغ‌گویی بزند، زیرا بین آن‌ها هیچ احساس اعتماد و صمیمیتی شکل نگرفته است. برعکس، والدین باید کاری کنند، دوستی و ارتباط بین آن‌ها و فرزندشان به‌طوری باشد که نوجوان خودش مسائل و اتفاقات مختلف را با آن‌ها در میان بگذارد. به‌عنوان‌مثال، والدین باید نسبت به صحبت‌ها و درد دل‌های فرزند نوجوانشان، پذیرا باشند و در برابر آن‌ها واکنش‌های تکانشی و متعصبانه‌ای نشان ندهند. این به معنای تأیید همه رفتار‌های نامطلوب نوجوان نیست بلکه به معنای تصحیح رفتار‌های اشتباه او در بستر دوستی و صمیمیت است. با فرزند خود قهر نکنید؛ قهر به ایجاد فاصله بین شما و فرزندتان دامن می‌زند. اگر در موردی بحث کردید اصلاً نگذارید این موضوع منجر به قهر شود زیرا به مرور باعث افزایش فاصله میان شما خواهد شد. 

شاید در سنین کودکی تا قبل از رفتن کودکان به دبستان، نظارت مستقیم، شیوه مناسبی برای تربیت و مدیریت کردن روابط والدین و فرزندانشان باشد، ولی هر چه فرزند آن‌ها بزرگ‌تر می‌شود، آن‌ها باید از میزان نظارت‌های مستقیم خود بکاهند. وقتی نوجوان از نظارت‌ها یا بهتر است بگوییم تجسس‌های والدین خود مطلع می‌شود، ناراحت شده و احساس استقلال خود را از دست می‌دهد، حتی ممکن است واکنش‌های تندی به والدین خود نشان دهد. در این حالت او فکر می‌کند، والدینش برای او هیچ‌گونه حریم شخصی قائل نیستند و تمام مدت می‌خواهند او را کنترل کنند. 

نوجوانان به دلیل رشد شناختی گسترده‌ای که در دوران نوجوانی تجربه می‌کنند، بسیار تیزبین شده و نگاهی انتقادی به مسائل پیدا می‌کنند. درنتیجه، به‌سرعت متوجه اشتباهات والدین‌شان چه در گفتار آن‌ها و چه در اعمالشان خواهند شد. والدین باید اشتباهات خود را بپذیرند و آن را بیان کنند. این کار نه‌تنها هرگز باعث از بین رفتن احترام آن‌ها نخواهد شد، بلکه منجر به این می‌شود که فرزندان به دلیل فروتنی والدینشان احساس بهتری به آن‌ها پیداکرده و اتفاقاً احترام و ارزش بیشتری برای آن‌ها قائل باشند. هم‌چنین، نوجوان به‌صورت غیرمستقیم می‌آموزد که هر انسانی ممکن است خطا کند و همین نکته باعث می‌شود، خطا‌های خود را در زندگی بپذیرد و برای تغییر دادن آن‌ها تلاش کند. بنابراین هنگامی‌که اشتباه کردید آن را بپذیرید و معذرت‌خواهی کنید تا فرزند شما هم این رفتار درست را یاد بگیرد. 

 نوجوانان علاقه‌مندی‌ها و استعداد‌های مختص به خود را دارند. والدین نباید خواسته‌ها و علائق خود را به فرزندانشان تحمیل کنند یا مدام آن‌ها را با سایر اطرافیان و هم‌سالانشان مقایسه کنند. این کار به‌جز تخریب مسیر رشد استعداد‌های نوجوان ثمره دیگری ندارد. والدین باید استعداد‌ها و توانمندی‌های مختص به فرزندشان را پیداکرده و آن‌ها را حمایت کنند؛ هرچند که مطابق میل و سلیقه آن‌ها نباشد. حمایت والدین باعث می‌شود فرزند آن‌ها با اعتمادبه‌نفس و قوت بیشتری مسیر رشد و تکامل هویت شخصی خود را طی کرده و بتواند شخصیت خود را به‌درستی شکل دهد. از علایق او حمایت کنید؛ فرزند شما فردی متفاوت از دوستانش و از شماست. به سلیقه او احترام بگذارید و تا حد نیاز همراهی‌اش کنید. 

نوجوانان در این دوره سنی به دوستان خود اهمیت بسیار زیادی می‌دهند. تحقیر کردن دوستان آنها، یکی از رایج‌ترین اشتباهات والدین است. آن‌ها با این کار به‌صورت غیرمستقیم به فرزند خود بی‌کفایتی و ناتوانی در ارزیابی و تصمیم‌گیری را منتقل می‌کنند. والدین باید سعی کنند تا حد ممکن دوستان فرزند خود را بپذیرند، اما اگر مطمئن باشند که دوستان او برایش صدمه‌زا خواهند بود، بهترین راه این است که دلایل خود را برای فرزندشان به‌صورت روشن و واضح مطرح کنند و درباره این موضوع به‌طور مفصل و صمیمانه با او به گفتگو بپردازند.