لبخند گمشده

عادله اصفهانی

در شلوغی سقاخانه گیر کرده بود لای جمعیت. دستش را دراز کرد که لیوانی را پر آب کند.

- پس کو عروسکم؟ الان دستم بود...

لیوان را انداخت. پشت سرش را نگاه کرد، زیر پاهایش را... اما عروسکش نبود! بین پاهای آدم‌های کوچک و بزرگ دنبال عروسکش می‌گشت. کم‌کم لب و لوچه‌اش آویزان شد و اشک‌هایش هم راه افتاد و شروع کرد به جیغ زدن و‌گریه کردن. 

مادر آن طرف‌تر روبه‌روی پنجره فولاد در حال زیارت‌نامه خواندن بود که احساس کرد صدای داد و هوار آشنایی می‌آید!

چادر را که روی شانه‌هایش افتاده بود به سرش کشید و دوید سمت سقاخانه. جمعیت دور بهاره جمع شده بودند. 

خانم خادم دستی به سرش کشید و گفت: «بهم بگو چی شده دخترم؟ آروم باش.» هق‌هق‌ گریه امان نمی‌داد حرف بزند. روی زمین نشسته بود و هوار می‌زد.

سارافون قرمزی پوشیده بود با بلوز و جوراب شلواری سفید و موهای بلندش را دو طرف سرش با کش بسته بود. 

مادر جمعیت را کنار زد.

- برین کنار دختر منه... 

خادم، شکلاتی را داد به مادر.

- اینو بهش بدین از من قبول نمی‌کنه.

- چی شده بهاره؟ 

- عروسکم، عروسک خوشگل صورتی‌ا‌م گم شده...

مادر شکلات را سمت بهاره گرفت.

- بهاره جان، بیا بریم شاید اون بیرون افتاده باشه و پیداش کنیم.

بهاره شکلات را در دهانش گذاشت. طعم شور اشک قاطی شیرینی شکلات شده بود. همین‌طور هق‌هق می‌کرد و می‌لرزید. این طرف و آن طرف را نگاه می‌کرد و دنبال عروسکش می‌گشت. از آن پایین آدم بزرگ‌ها را می‌دید و با خودش فکر می‌کرد کدامشان عروسک را زیر چادرش یا توی لباسش قایم کرده؟

مادر دست بهاره را گرفت و نشاندش روی فرشی کنار پنجره فولاد. 

- حالا چیکار کنم؟ من عروسک خودمو می‌خوام.

- بشین همین‌جا کنار وسایل از جات جم نخوریا...من خودم اون طرفتر رو یه نگاه بندازم الان پیداش می‌کنم.

- تو هم مثل عروسکم گم نشی!

مادر لبخندی زد.

- دخترم، هیچکی تو حرم امام رضا گم نمیشه...

نگاه بهاره رفت سمت پنجره فولاد. آنجا آدم‌های کوچک و بزرگ آرام نشسته بودند و خودشان را با نخی پارچه‌ای دخیل بسته بودند. همین که مادر رفت، دختر بچه‌ای چهارـپنج ساله که بلوز و شلوار آبی به تن داشت و ماسک زده بود و این طرف و آن طرف را می‌پایید، از دور آمد سمت بهاره. چیزی را پشت سرش پنهان کرده بود.

- عروسکتو گم کردی؟‌گریه نکن. اگه یه چیزی بهت بگم قول میدی به کسی نگی؟ 

- آره بگو.

- این عروسک مال تو نیست؟ بیا بگیر، پیش من بود.

عروسک، پیراهنی صورتی و کفش سفید و چشمانی آبی داشت. دخترک دستی بر موهای بلند و پرپشت و قهوه‌ای عروسک کشید.

- ببخشید... ببخشید. بهاره عروسک را در هوا قاپید.

دخترک گفت: «خیلی عروسکت قشنگه، رفتم آب بخورم، افتاده بود رو زمین. دیدم موهاش خوشگلن، برش داشتم. مثل موهای خودت بلند و قشنگن...»

دخترک دست نحیفش را بالا آورد و روسری‌اش را که عقب رفته بود مرتب کرد. بهاره که عروسک را محکم بغل کرده بود، نگاهی به صورت رنگ و رو رفته او انداخت. 

- ااا...یعنی موهای تو هم گم شدن؟

دخترک بغضش را قورت داد و ماسک را روی بینی‌اش جابه‌جا کرد.

- مامانم میگه اگه یه بار دیگه برم پیش دکتر و آمپول بزنم موهام در میاد... اون مامانمه...

اشاره کرد به زنی با چادر گلدار که پارچه سبزی را به شبکه‌های پنجره فولاد گره می‌زد. 

- ولی خوش به حال تو، موهای عروسکت خیلی خوشگلن...

چشمان بهاره برقی زد و گفت: «بیا موهاتو پیدا کنیم.»

یواشکی زیپ کیف مادرش را باز کرد و از وسایل آرایش داخل آن قیچی کوچک تاشویی را درآورد. چپ و راستش را نگاه کرد تا کسی نبیند و شروع کرد به قیچی کردن موهای عروسکش!

- بیا اینا رو بذار جلوی روسری‌ت، عین موهات می‌شه.

دختر لبخندی زد و موها را جلوی سرش گذاشت و روسری‌اش را محکم کرد. بهاره آیینه جیبی کوچکی را روبه‌روی دختر گرفت.

- ببین... موهات پیدا شدن اینجوری قشنگ‌تر شدی.

دخترک خنده‌اش گرفت، بهاره هم خندید. 

کم‌کم، صدای خنده‌ هردوشان در هیاهوی حرم پیچید...