اساسا در یک جامعه پیشرفته القای اخبار خوب و حس مثبت در بین مردم رواج دارد؛ دقیقا برعکس آن در جوامع عقبافتاده است که نسبت به اشاعه اخبار مثبت و اجتناب از اخبار منفی بی توجهی و بی اعتنایی صورت میگیرد.
به گزارش همشهری آنلاین،جواد منصوری، کارشناس مسائل سیاسی: 1-یکی از مهمترین مسائل جوامع بشری، امنیت روانی و امید به آینده است. این دو مقوله در روزگار کنونی ما از اهمیت ویژهای برخوردار است و باید به آن توجه و التفات خاصی داشت. از این رو توصیه شده است که جامعه و مردم اجتماع را به هیچ عنوان نسبت به اخبار بد و نگرانکننده به وسیله اشاعه و انتشار گسترده آن ناامید نسازند و به نوعی یأس را در جامعه پخش نکنند. علت هم این است که با این کار مردم جامعه پیشاپیش درگیر یک بحران و معضل روانی میشوند که هنوز وضعیت آن مشخص نیست.
2-از طرفی نسبت به شرایط موجود هم نباید مردم را ناامید ساخت و نتیجه آن در جامعه و یأس برآمده از آن بسیار خودنمایی خواهد کرد. اما متأسفانه همواره در جوامع انسانی افرادی هستند که قصد دارند اخبار ناگوار را با بزرگنمایی یا حتی مطالبی را به دروغ منتشر کنند. در اصل، این افراد خط دشمنی خود را با ناامید ساختن مردم پیگیری میکنند و دشمنیشان با کشور و جامعه را از این راه در سطوح مختلف اجتماعی منتقل میسازند.
3-از این رو با نگاه به توصیههای دینی درمییابیم که حتی از سوی خداوند و بزرگان دین توصیه شده ایم که امید و توکلمان به خدا باشد و به شکلی رفتار نکنیم که نتیجه آن ناامیدی و یأس بین مردم شود. گزاره هایی چون ولی و حافظ بودن خدا نسبت به بندگان یا حتی جمله معروف «الخیر فی ما وقع» و اساسا بینشی که در بحرانها متشتت نمیشود و امیدش از دست نمیرود خیلی مهم و ضروری هستند. لکن شاهدیم افرادی از سر نادانی یا از دشمنی و مرض این مسائل را نادیده انگاشتند و با پمپاژ اخبار ناامیدکننده و غلوآمیز مردم جامعه را مأیوس میکنند.
4-اساسا در یک جامعه پیشرفته القای اخبار خوب و حس مثبت در بین مردم رواج دارد؛ دقیقا برعکس آن در جوامع عقبافتاده است که نسبت به اشاعه اخبار مثبت و اجتناب از اخبار منفی بی توجهی و بی اعتنایی صورت میگیرد. در این بین نکته دیگر هم گفتنی است؛ اساسا اصحاب رسانه و مطلعین باید با روش های فنی آگاه سازی را در جامعه پیگیری کنند و مردم را نسبت به شرایط آینده آماده و آگاه سازند اما این موضوع نباید دستاویزی باشد برای بزرگنماییهای مأیوس کننده ای که نتیجه آن ایجاد ناامیدی در سطح ملی است. به طور مثال در زمان مرحوم حضرت امام خمینی(ره) در مقابل هیاهوی صدام گفتند: دیوانهای آمده سنگی زده و رفته. یعنی ایشان جو روانی را برهم نزدند؛ در عین حال که اقدام متعرضانه او را در نظر داشتند.
