هرچقدر می‌توانیم به کشتی فرنگی‌مان ببالیم که در هر مسابقه‌ای سرش بالاست و با طلا و فینالیست و مدال کارش را تمام می‌کند، حالا حتی در مسابقات جهانی اوزان غیرالمپیکی هم نمی‌توانیم فینالیست کشتی آزاد داشته باشیم، آن هم رشته‌ای که داعیه «مال خود» بودنش را داریم.

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، بعد از آنکه کشتی آزاد رقابت‌های المپیک را با سه فینالیست، اما با سه مدال نقره تمام کرد که در بدترین حالتش بایستی حداقل دو فینال با طلا تمام می‌شد، صبر کردیم تا مسابقات جهانی اوزان غیرالمپیکی. هرچند ملاک ارزیابی فدراسیون‌های غیرفوتبالی، باید المپیک به المپیک باشد.

آنجا عنوان شد تعداد مدال کشتی‌گیران کشورمان رکوردی بوده برای خودش که بود، اما اگر دو طلای کشتی فرنگی نبود، کسب سه نشان نقره و یک برنز برای کشتی آزاد، آن هم در زمان افول کشتی آمریکا و نبود روس‌ها و کم شدن دنیای کشتی از ستاره‌ها، هرگز کارنامه قابل قبولی نبود و حتی ضعیف هم به شمار می‌رفت، اما شاگردان حسن رنگرز با سه فینال که دوتایش را با سعید اسماعیلی و محمدهادی ساروی تبدیل به طلا کردند، نتیجه بد کشتی آزاد و سه باخت متوالی در فینال رحمان عموزاد، حسن یزدانی و امیرحسین زارع را پوشش دادند.

البته که از ماه‌ها پیش از آن، نقد به کشتی آزاد بر سر جابه‌جایی‌های عجیب و غریبش وارد بود. در حالیکه به نظر می‌رسید پژمان درستکار که از مسابقات جهانی ۲۰۲۱ اسلو هدایت تیم را برعهده گرفته بود تا المپیک ۲۰۲۴ پاریس و البته تا زمان ریاست علیرضا دبیر، بر رأس کادرفنی آزاد بماند، در پی استعفا و موافقت سریع با آن از سوی دبیر، در آغاز چرخه انتخابی تیم ملی برای المپیک ۲۰۲۴، از کار کنار رفت و محسن کاوه جایش را گرفت.

تیم با کاوه به المپیک رفت، در حالیکه خود علیرضا دبیر این بار برخلاف گذشته در نشست خبری پیش از المپیک قبول کرد که در کار‌های فنی دخالت دارد و این را حق خودش دانست که البته پر بیراه هم نمی‌گفت و به عنوان قهرمان المپیک و دارنده ۴ نشان جهانی، به لحاظ فنی در سطحی قابل قبول برای توصیه‌های فنی به کشتی‌گیران بوده، اما به چه شکل و از کجا؛ چیزی است که می‌توان بعداً به آن پرداخت. او در همه مسابقاتی که تیم‌ها را همراهی می‌کند، در نزدیک‌ترین فضا به تشک مسابقه می‌نشیند و همیشه هم فیلم‌هایی از داد و فریاد او برای رساندن صدایش به کشتی‌گیرِ در حین مبارزه منتشر می‌شود.

بعد از المپیک محسن کاوه بدون سر و صدا کنار رفت و پژمان درستکار جایش را گرفت و این عجیب‌ترین رفت و برگشت فدراسیون علیرضا دبیر بود و برای اهالی کشتی روشن نشد که اگر درستکار خوب بود چرا رفت و اگر بد بود چرا دوباره به او فرصت داده شد.

از اینها هم بگذریم؛ باخت‌های ثانیه آخری همچنان کشتی ما را رها نمی‌کند. اشتباهات فنی بسیار که منجر به تغییر پیروزی با شکست می‌شود، آن هم گا‌هاً مقابل حریفانی که به لحاظ سطح فنی پایین‎‌تر از ما هستند. باخت همیشگی مقابل کشتی‌گیران خوب و مدعی که هم در المپیک و هم در مسابقات جهانی اوزان غیرالمپیکی اخیر اتفاق افتاد.

ما به برنده‌های کشتی‌گیران معمولی و بازنده‌های همیشگی کشتی‌گیران خوب بدل شده‌ایم. همانطور که در المپیک حتی به کشتی‌گیران کمتر از خود هم باختیم، محمد نخودی به عنوان دارنده دو نشان نقره و یک برنز جهان در نیمه‌نهایی ۷۹ کیلوگرم به آوتاندیل کنتچادزه‌ای باخت که چند ماه قبل هر چه برای کسب سهمیه ۷۴ کیلوگرم المپیک تلاش کرد، ناکام بود و در وزن خودش، هم دیگر مدعی محسوب نمی‌شود چه برسد به ۷۹ کیلوگرم.

نخودی کشتی برده را با باخت واپسین ثانیه‌ها عوض کرد، همانطور که کامران قاسم‌پور نتوانست برد ارزشمندش مقابل تانک روسی را تا آخر حفظ کند. ما علاوه بر آنکه دفاع بارانداز را بلد نیستیم و در المپیک رحمان عموزاد و امیرحسین زارع و قبلتر هم امیرمحمد یزدانی در فینال جهانی، با بارانداز‌های متوالی، سنگین‌ترین شکست ممکن را تجربه کردند، حفظ نتیجه و کنترل کشتی را یاد نگرفته‌ایم.

کشتی آزاد ما رو به افول و در مُحاق است. ایراد‌های فنی، علاوه بر اینکه هرگز برطرف نمی‌شوند، سال به سال هم به آن اضافه می‌شود. اینطور که پیداست ما شادیِ پیش از پیروزیِ اصلی را در این سال‌ها خوب اجرا کرده‌ایم. از شادی بی حد و حصر رحمان عموزاد بعد از فینالیست شدن که با باخت سنگین او مقابل حریف ژاپنی تمام شد تا شعف بی‌حد و حصر اطرافیان تیم و بزرگ کردن نامعقول بردن جردن باروزِ ۳۶ ساله از سوی محمد نخودی جوان.

در کیفیت بالای کشتی جردن باروز و افتخارات قبلی او که تردیدی نیست، اما او اکنون با داشتن ۵ فرزند که در همه مسابقات هم همراهی‌اش می‌کنند! از سال گذشته تاکنون همه جا باخت داد. از جام‌جهانی آمریکا که مغلوب علی سوادکوهی شد و سپس در انتخابی آمریکایی‌ها به چنس مارستلری باخت که بیشتر از یکی دو دور نتوانست در جهانی بلگراد کشتی بگیرد. بعد از آن در انتخابی المپیک مغلوب شد و حالا در آلبانی، در حالیکه رمق سابق را نداشت، به نخودی باخت که چه بسا اگر موتور باروز زودتر روشن می‌شد و کشتی ادامه داشت، نخودی به جای مبارزه با کنتچادزه، در همان مصاف با باروز ۳۶ ساله مغلوب می‌شد چراکه کشتی‌گیر ایران که ۶ بر صفر پیش افتاده بود، در واپسین ثانیه‌ها ۴ امتیاز از دست داد و خوش شانس بود که وقت کشتی تمام شد وگرنه باروز با خاک کردن او، نتیجه را به سود خود می‌کرد.

تیم ایران که کشتی‌های ابتدایی‌اش را خوب پیش برده و رضا مومنی و سینا خلیلی جوان هم عملکرد قابل قبولی مقابل حریفان داشتند، در نهایت شب تلخی را تجربه کرد و دو کشتی‌گیر جوان با شکست حریفان‌شان در نیمه‌نهایی، از دور رقابت‌ها حذف شدند و نخودی و قاسم‌پور که امید داشتیم ما را به فینال برسانند، هر دو در واپسین ثانیه‌ها باختند تا کشتی آزاد ایران مثل المپیک پاریس، شانس طلا را از دست بدهد.

ژاپنی‌ها، اما با ماسانوسوکه اونو در ۶۱ کیلو و یوشینوسوکه آئویاگی در ۷۰ کیلو دو کشتی‌گیر در فینال دارند، روس‌هایی که امتیازشان در رده‌بندی نهایی محاسبه نمی‌شود و آنها قهرمان واقعی امید‌های جهان ۲۰۲۴ هم شدند که از بختِ خوب تیم ایران، امتیازشان محاسبه نشد تا تیم درستکار قهرمان معرفی شود؛ هم ماگومد ماگومایف و عبدالرشید سعدالله‌یف را در فینال ۷۹ و ۹۲ کیلوگرم را در فینال دارند و نکته جالب اینکه گرجستانی هم که اساسا از کشتی ایران پایین‌تر است، دو فینالیست دارد؛ آوتاندیل کنتچادزه میرانی میسورادزه در ۷۹ و ۹۲ کیلوگرم. گرجی‌ها البته در المپیک هم با پیرمردشان گنو پتریاشویلی طلای المپیک گرفتند که ما نگرفتیم.