مسلما تعدادی از بازیگران ایرانی مثل بهرام افشاری، مهران مدیری، پژمان جمشیدی، نوید محمدزاده، محسن تنابنده، سحر دولتشاهی و چند نفر دیگر درآمدهای کلانی دارند که به هیچ وجه مایل نیستند به طور عمومی اعلام شود.
همشهری آنلاین: بازیگران نه‌فقط در ایران بلکه در همه دنیای پول‌های خوبی برای کاری که چندان سخت و طاقت‌فرسا به نظر نمی‌رسد می‌گیرند و درضمن مشهور و محبوب‌اند و از قبل همین شهرت و محبوبیت روابط بسیاری با آدم‌های مهم دیگر در صنعت و تجارت و سایر رشته‌ها پیدا می‌کنند و وضع‌شان از چیزی که هست مدام بهتر می‌شود. اما برخلاف هالیوود و برخی دیگر از کشورهای صاحب صنعت سینما و سریال، در ایران هرگز رقم دقیق که نه، حتی رقم تقریبی درآمد بازیگران مشخص نمی‌شود. دستمزد از اسرار مگو است که قاطبه بازیگران با همه اختلاف‌هایی که بین‌شان هست، بر سر افشا نشدن آن با هم توافق دارند. سازمان‌های نظارتی و مالیاتی هم با اینکه هر چند سال یک‌بار روی مسئله مالیات سینماگران متمرکز می‌شوند، اما بعد مسئله بدون اینکه به نتیجه مشخصی برسد رها می‌شود تا نوبت بعدی که به دلیلی دوباره توجهات جلب این موضوع شود.
شاید بگویید مگر میزان درآمد یک کارمند دولتی یا یک کاسب بازاری در بوق و کرنا می‌شود که حالا بازیگران بیایند درآمدشان را جار بزنند یا نهادهای مالیاتی و نظارتی موظف به اعلام عمومی درآمد این قشر باشند؟ مسلما درآمد از آن مقوله‌های حساس و خط قرمزی است که همه آدم‌ها سفت‌وسخت مراقب درز نکردن اطلاعتش نزد اغیارند. شاید به‌جز درآمد تنها یکی دو موضوع دیگر باشد که آدم‌ها این‌چنین نسبت به افشای عمومی آن حساسیت دارند. طبیعی است که بازیگران هم از این قاعده مستثنی نیستند و دوست دارند رقم دریافتی‌شان پنهان بماند. اما اگر به یاد بیاوریم که بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی بی‌کیفیت و شکست‌خورده با بودجه‌های عمومی ساخته می‌شوند، باز به بازیگران حق می‌دهیم که خواهان مخفی ماندن اطلاعات قراردادهای‌شان باشند؟
مسلما تعدادی از بازیگران ایرانی مثل بهرام افشاری، مهران مدیری، پژمان جمشیدی، نوید محمدزاده، محسن تنابنده، سحر دولتشاهی و چند نفر دیگر درآمدهای کلانی دارند که میزان دقیقش مشخص نیست. اما همه بازیگران و عوامل سینما چنین اقبال بلندی ندارند. برخی از آنها سال به سال بیکارند و برای گذران زندگی به مشکل می‌خورند. عده‌ای هم دستمزدهای معقول که البته حتما از سطح دستمزدهای وزارت کار بالاتر است می‌گیرند و با توجه به توانایی‌های محدودشان از وضع‌شان خیلی هم راضی‌اند.
در نبود اطلاعات شفاف و قابل استناد، طرح مسئله دستمزد صرفا به کار خبرسازی‌های رسانه‌ای می‌آید و عملا حاصل دیگری ندارد.
