تیم ملی ایران باز هم در یک اتفاق تکراری، نیمه مربیان را به یک تیم ضعیف باخت. سؤال اینجاست که بین ۲نیمه در رختکن چه بلایی سر این تیم می‌آید؟
به گزارش همشهری‌آنلاین، تیم ملی ایران در بازی با قرقیزستان هم عادت این روزهای خودش را ترک نکرد؛ یعنی هم بازی با یک حریف ساده را برای خودش سخت کرد، هم در نیمه‌دوم به‌شکلی عجیب توپ و میدان را به حریف سپرد و هم درنهایت به پیروزی رسید. اینها اتفاقاتی است که طی این هفته‌ها در اغلب بازی‌های تیم ملی تحت هدایت امیر قلعه‌نویی تکرار می‌شود. این عادت‌ها باعث شده بازی‌های تیم ملی بازی‌های پرگلی از آب دربیایند؛ چنان‌که ۳بازی اخیر تیم ملی به‌طور متوسط ۵گل داشته که در نوع خودش عجیب و قابل بحث است. تیم ملی در این سه بازی در مجموع نزدیک به ۲گل بیشتر از امید گلش زده و حدود یک گل بیشتر از امید گل مواجه‌شده، گل خورده است. در همین بازی با قرقیزستان امید گلی که تیم ملی ایجاد کرد ۲.۳۶ بود و امید گلی که به حریف خودش داد به ۱.۵۷ رسید. البته حدود نیمی از این امید گل تقدیم‌شده به قرقیزها حاصل همان ضربه پنالتی بود که داور برای تیم میزبان گرفت. امید گل قرقیزها حاصل ۰.۷۸ بابت ضربه پنالتی، ۰.۵۱ در ضربات ایستگاهی و ۰.۲۸ هم امید گل خلق‌شده در جریان مسابقه بوده است. در مقابل، ۰.۹۵ از امید گل تیم ملی ایران روی ضربات ایستگاهی و ۱.۴۱ در جریان مسابقه به‌دست آمده است. ایران در این مسابقه هم بیشتر از موقعیت‌هایی که خلق کرده بود گل زد و بیشتر از موقعیت‌هایی که به حریف داده بود، گل خورد.
سردار؛ بهترین بازیکن ایران
ملی‌پوشان ایران در مصاف با قرقیزستان ۶۳درصد از زمان بازی توپ را در اختیار داشتند و فقط در ۳۷درصد از ۹۰دقیقه مالکیت توپ را به تیم مهمان سپردند. ۱۳شوت برای ایران و ۹شوت برای قرقیزستان، آمار شوت‌های این مسابقه در سایت متریکا بوده است. اما برتری ۱۳ بر ۹ ایرانی‌ها در شوتزنی، توفیقی است که تا شوت‌های داخل چارچوب تداوم پیدا نمی‌کند. ایران اگرچه ۴شوت بیشتر از حریف زده اما در تعداد شوت‌های داخل چارچوب با رقیبش برابر است و هر دو تیم ۵بار توانسته‌اند چارچوب دروازه حریف را به خطر بیندازند. از مجموع ۱۰شوت داخل چارچوب در این مسابقه ۵شوت تبدیل به گل شده و ۵۰درصد از شوت‌ها نیز توسط دروازه‌بان‌ها مهار شده‌اند. بهترین بازیکن ایران در این میدان آزمون بود که برای هشتمین‌بار در دوران ملی خودش در یک مسابقه هم گل زد و هم پاس‌گل داد. زننده گل سوم ایران و سازنده گل دوم، نمره۸.۰۱ را از متریکا گرفت و برترین بازیکن تیم ملی ایران شد. بعد از او مهدی طارمی و میلاد محمدی با نمرات ۷.۵۴ و ۷.۳۱ نفرات بعدی لیست و بهترین بازیکن‌های تیم ملی ایران بودند.
نیمه مربیان؛ نیمه شکست ایران
نکته نگران‌کننده درباره تیم ملی ایران، تداوم بازی‌های ضعیف در نیمه‌دوم و افت شدید تیم ملی در نیمه مربیان بود. شاگردان امیر قلعه‌نویی در بازی قبلی مقابل کره‌شمالی، نیمه‌نخست را با برتری ۳گله به پایان بردند و حتی می‌توانستند برد پرگل‌تری هم در پایان نیمه نخست داشته باشند اما در نیمه‌دوم، اخراج شجاع خلیل‌زاده باعث شد که معادلات علیه تیم ملی رقم بخورد؛ در فاصله ۳دقیقه، ۲بار توپ وارد دروازه ایران شد و درنهایت، ملی‌پوشان به‌سختی مقابل کره‌شمالی پیروز شدند. شکست ۲گله در نیمه‌دوم جدال با کره‌شمالی، سناریویی بود که در مصاف با قرقیزستان هم تکرار شد و ملی‌پوشان بعد از پیروزی ۲گله در نیمه‌نخست بازی با قرقیزها، در نیمه‌دوم به تساوی۲-۲ رضایت دادند که گلزنی سردار آزمون، تیم ملی را از توقف مقابل قرقیزستان در بیشکک نجات داد اما آنچه مشخص است اینکه برای دومین بازی پیاپی، امیر قلعه‌نویی در نیمه مربیان مغلوب شد. این اتفاق فقط محدود به ۲بازی اخیر تیم ملی نبوده و حالا دیگر می‌توان به‌عنوان یک «روند» از آن یاد کرد. تیم ملی ایران در ۷مسابقه قبلی خود در مسیر انتخابی جام‌جهانی۲۰۲۶ یک آمار عجیب از خودش به‌جا گذاشته است. ملی‌پوشان جز دوئل با قطر که با پیروزی ۴ بر یک ایران خاتمه یافت و ۳گل ایران در نیمه‌دوم به ثبت رسید، در ۶دیدار دیگر نتوانسته‌اند در نیمه‌دوم برنده شوند و اگر فقط بخواهیم نتایج نیمه‌های دوم ۷تقابل اخیر تیم ملی را درنظر بگیریم، باید گفت که در کنار برد مقابل قطر، ۴تساوی و ۲شکست در کارنامه تیم ملی ثبت شده که کارنامه‌ای ناامیدکننده است. باید دید آیا امیر قلعه‌نویی می‌تواند برای تغییر روند نتیجه‌گیری تیمش در نیمه مربیان راهکاری پیدا کند یا خیر.
در انتظار جوان‌های ۹۰دقیقه‌ای
نکته‌ای که کارشناسان فوتبال بارها به آن اشاره داشته‌اند این است که بعد از قطعی‌شدن صعود از این گروه، قاعدتا قلعه‌نویی و کادرش باید به فکر استفاده از بازیکنان جوان و اجرای واقعی‌تر جوانگرایی در تیم ملی باشند. تا این مقطع، اجرای جوانگرایی در تیم ملی در حد دکور مانده و جوان‌های دعوت‌شده به اردوی تیم ملی فقط تا سکوها اجازه حضور داشته‌اند. پدیده‌های فوتبال ایران که قاعدتا باید اسکلت تیم ملی آینده را تشکیل دهند، در بازی‌های اخیر حداکثر در دقایق پایانی به بازی گرفته شده‌اند و در اغلب اوقات همین فرصت کوتاه هم نصیب آنها نشده و فقط به‌عنوان تماشاگر در بازی‌های ملی حضور داشته‌اند. بعد از قطعی‌شدن صعود و در بازی‌هایی که حکم بازی تشریفاتی را پیدا می‌کنند، باید منتظر ورود این جوان‌ها به ترکیب اصلی تیم ملی بود. شاید حضور این جوان‌های باانگیزه که انرژی لازم برای یک بازی ۹۰دقیقه‌ای را بیشتر و بهتر از سی‌وچندساله‌ها دارند، مشکل افت تیم ملی در نیمه‌های دوم هم به‌شکلی حل و فصل شود.
