وایکینگ‌ها چگونه از دنیای آخرالزمانی نجات یافتند؟

مردم کشورهای اسکاندیناوی، افسانه‌ای آخرالزمانی را در مورد پایان جهان سینه به سینه منتقل کرده‌اند که وقوع زمستانی سخت و طولانی را روایت می‌کند که سه سال بدون کوچک‌ترین اثری از خورشید در آسمان، به طول می‌انجامد. ممکن است در وهله نخست این افسانه‌، بی اساس به نظر برسد ولی دو مطالعه جدید که توسط باستان‌شناسان انجام شده نشان می‌دهد که دانمارک در حدود سال ۵۳۶ زمستان سختی را تجربه کرده است.

آثار به دست آمده در دانمارک نشان می‌دهد که پوسته دانه‌های بلوط قدیمی چنان نازک بوده‌اند که گویا رشد درختان بلوط در آن دوره تا ۵۰ درصد کُند شده بوده است.

همچنین یک بررسی دیگر که در قالب برپا کردن ۳۹ سایت باستان‌شناسی در دانمارک انجام شده، حاکی است که در آن دوره اثری از تولید غلات وجود ندارد. این مشاهده که فرضیه رواج بیماری همه‌گیر یا رها کردن کشاورزی را در آن دوره تقویت کرده، در سایر کشورهای اروپای شمالی نیز ثبت شده است.

مطالعات باستان‌شناسان نشان می‌دهد که این پدیده آخرالزمانی به احتمال زیاد به دلیل رخداد فوران آتشفشانی عظیم به وقوع پیوسته است. فوران متوالی در سال‌های ۵۳۶ و ۵۴۰ و احتمالا در قاره آمریکا رخ داده که در پی وقوع آن، زمین زیر پرده‌ای از خاکستر مدفون شده، چنان که نور خورشید کمتر به زمین رسیده و در نتیجه دمای کره زمین تقریبا ۳ درجه سانتیگراد کاهش یافته است.

برخی مطالعات نشان می‌دهد که در پی سرما و قحطی حدود نیمی از جمعیت سوئد و نروژ در آن سال‌ها کاهش یافته است. اما دو قرن بعد، عصر طلایی وایکینگ‌ها آغاز می‌شود. مطابق یافته‌های باستان شناسان، کشاورزان با درس‌هایی که از این زمستان سخت گرفته‌اند به محصولات زراعی خود تنوع می‌بخشند تا امنیت غذایی خود را بالا ببرند. همچنین، کشت چاودار، غلات زمستانه مقاوم در برابرسرما و کمبود آفتاب آغاز می‌شود.