پژوهش «هویت‌یابی مجرمانه در اینستاگرام» و بررسی صفحات بلاگرهای شرارت نشان‌دهنده پرطرفدار بودن برخی از این افراد در فضای مجازی است.
به گزارش همشهری آنلاین، «داداش عکس مشترک مون رو پست کن. من تتو کار سلطانم.» «شلوار شش جیبتو عشق است.» «یک روزی بهت می‌رسم و کناردست خودت می شینم.» اینها بخشی از کامنت‌های دنبال‌کنندگان پیج شرورهای اینستاگرام است.
نتایج پژوهش «هویت‌یابی مجرمانه در اینستاگرام» و تحلیل محتوای پست‌ها و نظرات موجود در صفحات افرادی که به سلبریتی شرارت معروف شدند، نشان می‌دهد که صفحات این افراد در فضای مجازی طرفدار دارد و بسیاری از دنبال‌کنندگان، این افراد را به‌عنوان قهرمان می‌دانند و از آنها با کامنت‌ها و نظرات حمایت می‌کنند.
اشرار اینستاگرامی چند سالی هست که با ظاهری مجرمانه و غیرمتعارف، بدن خال‌کوبی شده و صورت‌های چاقو خورده علاوه بر ارتکاب رفتارهای مجرمانه و نمایش آن در صفحه اینستاگرام با مفاهیمی مثل رفاقت و غیرت، دنبال‌کنندگان را جذب می‌کنند. توهین، ضرب‌وجرح، نزاع دسته‌جمعی بخشی از فرهنگ روزمره این افراد است.
در این پژوهش، تحلیل محتوای صد نظر انتهایی سه پست آخر صفحات منتخب شرورهای اینستاگرام (از ۳۰۰۰ نظر، تنها ۲۸۸۰ نظر مرتبط بودند) به بررسی این مسئله پرداخته که چه عواملی باعث می‌شود برخی از اعضای جامعه، بزهکاران را به‌عنوان قهرمانان خود در نظر بگیرند. از مجموع ۲۸۸۰ نظر، ۹۶۸ نظر مربوط به اسطوره‌سازی، ۷۲۳ نظر مربوط به حمایت اجتماعی، ۶۴۳ نظر مربوط به تقلید و الگوبرداری و ۵۶۴ نظر مربوط به همانندسازی است.
استفاده از اینستاگرام بخشی از سبک زندگی مردم شده است و به همین دلیل، برخی از افراد، نوع پوشش، رفتار و عملکرد شخصی خودشان را بر اساس الگوهای اینستاگرام تعریف می‌کنند و شرورها یکی از افرادی هستند که به الگو برای بعضی افراد تبدیل شده‌اند.
رقیه نوری پور روان‌شناس و مشاور معتقد است برخی از جوانان فکر می‌کنند شاخ‌های اینستاگرام الگوهای قابل‌دسترس و در میان مردم هستند که خود واقعی‌شان را به نمایش گذاشته‌اند. برای همین از آنها دنباله‌روی می‌کنند.
اما در مقابل گوهریسنا انزانی روان‌شناس می‌گوید بسیاری از افرادی که از شرورهای اینستاگرام طرف‌داری و حمایت می‌کنند اختلال شخصیت نمایشی دارند و برای آنها جلب نظر دیگران به هر قیمتی مهم است وگرنه برای طرف‌داری می‌توانند سراغ الگوهای دیگری بروند.
جامعه شناس مجید ابهری می گوید خانواده و نهادهای فرهنگی موظف هستند به کودکان و نوجوانان روش های الگویابی مناسب را معرفی کنند تا در بزرگسالی در انتخاب الگو اشتباه نکنند. زیرا در موارد بسیاری الگوی بچه‌ها، شخصیت‌های تلویزیونی، سینمایی یا افراد معروف در فضای مجازی هستند و بچه‌ها فکر می‌کنند اگر کسی می‌خواهد پیشرفت کند، باید شبیه آنها باشد. از طرفی خانواده ها اگر نشانه هایی از اختلال شخصیت نمایشی در نوجوانانشان دیدند باید با کمک مشاوران و روانشناسان این اختلال را ریشه یابی و برطرف کنند.
