رنار تیمی را تحویل گرفت که آسان گل می خورد و به زحمت گل می زد اما او با یک راهکار ساده، توانست ضعف خط دفاعی تیمش را ترمیم کند.
تیم عربستان در زمان مربیگری مانچینی، بیشتر با سیستم ۲-۵-۳ بازی می کرد و مربی ایتالیایی در خط دفاعی از علی لاجامی، علی البلیهی و حسن کادش استفاده می کرد؛ سه ستاره النصر، الهلال و الاتحاد که تا انتهای زمامداری مانچینی به هماهنگی نرسیده و نتوانستند خط دفاعی مطمئن برای عربستان باشند.
با برکناری مربی ایتالیایی، رنار فرانسوی جانشین وی شد و در بازی اول ، ترکیب نام آشنایی را در دفاع ۴ نفره جا داد: سعود عبدالحمید، حسن تمبکتی، علی البلیهی و یاسر الشهرانی؛ این بازیکنان که سال ها در الهلال در کنار هم بازی می کردند، با نمایش یک بازی کم اشتباه حملات استرالیا را خنثی کردند.
مربی فرانسوی با این ترفند، عنصر هماهنگی را که گمشده خط دفاعی عربستان در زمان مانچینی بود را به این تیم باز گرداند و با اندوخته تک امتیاز این بازی، امید های عربستان برای حضور در جام جهانی را زنده نگه داشت.
فوتبال عربستان علاوه بر خط دفاعی، مشکل بزرگ‌تری در خط حمله دارد؛ آخرین گل مهاجمان عربستان را کمتر کسی به یاد می آورد و رنار در خط آتش باید به مهاجمانی دل ببندد که در تیم های خود به نیمکت ذخیره ها چسبیده اند.
این مشکل زمانی شروع شد که باشگاه های عربستانی برای خرید ستاره های فوتبال جهان، سر کیسه ها را شل کردند. به واسطه حضور مهاجمان طراز اول جهان در باشگاه های عربستان، بازیکنان بومی در پست های هجومی، کمتر مجال بازی کردن پیدا می کنند.
مهاجمان فعلی تیم ملی یعنی فراس البریکان، صالح الشهری و عبدالله حمدان در تیم های باشگاهی خود ذخیره اند. حال باید دید رنار می تواند با میدان دادن به این بازیکنان، اعتماد به نفس از دست رفته آنها را باز گردانیده و پایشان را به گلزنی باز کند؟
