یکی از مدرسان و پژوهشگران موسیقی کشورمان با انتشار متنی درباره فرآیند تولید و مدیریت موسیقی کشور در حوزه‌های مختلف پیشنهادهایی را ارائه داد.
به گزارش خبرنگار مهر، پدرام جوادزاده از مدرسان و پژوهشگران موسیقی کشورمان که طی سال های اخیر به عنوان کارشناس ارشد مرکز موسیقی حوزه هنری انقلاب اسلامی و پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به فعالیت های متعددی مشغول بوده با ارسال متنی به گروه هنر خبرگزاری مهر از دغدغه ها و پیشنهادهای خود درحوزه های مختلف موسیقی گفت.
در متن منتشر شده از سوی پدرام جوادزاده آمده است:
«شاید مهم‌ترین مسئله‌ای که در موسیقی کشور با آن مواجهیم هرج و مرج بسیار جدی در تمام ساحت های گوناگون این هنر است. به این معنا که در عرصه مدیریت هنری، چندپارگی و چند دستگی و حتی تضاد منافع جدی بین دستگاه های مختلف موسیقی در کشور وجود دارد.
در حقیقت فارغ از یک دستگاه یا یک مدیر، کلان مفهوم مدیریت موسیقی در کشور از یک سو دچار فقدان ایده، نقطه مطلوب، چشم انداز و در نهایت عملکرد جزیره ای است و از سوی دیگر آن چه در جشنواره های موسیقی، در اجراها و کنسرت های موسیقی، در آموزشگاه های موسیقی، در برنامه های فرهنگی مختلف درون و بیرون از دستگاه های اجرایی کشور اتفاق می افتد و حتی شاید بخش قابل توجهی از آثاری که با مجوزهای رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان صدا و سیما و حوزه هنری ارائه یا منتشر شده اند، اگر در تضاد با آرمان های فرهنگی ممتاز جامعه ایران و آرمان ها و ارزش های انقلاب اسلامی نباشند، حداقل فاصله جدی دارند. به بیان دقیق کلمه عرصه مدیریت موسیقی در کشور که در لحظه نگارش این متن حداقل از دوازده دستگاه مختلف تشکیل شده، بر خلاف آنچه به صورت رسمی بیان می دارد، در واقعیت خودش را در خدمت به فرهنگ متعالی تعریف نکرده است.
بخش دوم ایجاد کننده این هرج و مرج خود جامعه موسیقی است. در این چارچوب جامعه موسیقی در ایران حداقل به دو بخش تجاری و غیرتجاری تقسیم می شود. عرصه غیرتجاری به دلایل بسیار گوناگون و متعدد، توانایی ارتباط با توده جامعه را از دست داده و با حجم مخاطب بسیار کوچکی مواجه است. در نتیجه امکان درآمدزایی از موسیقی دانان این بخش گرفته شده است.
محصول نهایی این وضعیت به علاوه تضادهای بعضا سیاسی بخشی از اهالی موسیقی با حاکمیت، عملکرد غیررسمی و غیرقابل رصد و غیرپاسخگوی اهالی موسیقی است. موسیقی دانی که نمی تواند از فروش قطعاتش درآمد خاصی کسب کند چرا باید تن به دردسرهای کسب مجوز بدهد؟ چرا باید به دنبال اجرای موسیقی در تالارهای رسمی و با نظارت و دردسرهای بسیار کسب مجوز از وزارت فرهنگ باشد؟ حتی موسیقی رسمی ایران و موسیقی دستگاهی که عموما با عنوان موسیقی سنتی شناخته می شود، عملا در حال حرکت به سمت زیرزمینی شدن است.
بخش اعظم اجراهای این گونه موسیقی، در سالن های شخصی، کوچک، آموزشگاهی و حتی زیرزمین خانه ها در حال انجام است. از سوی دیگر عموم ارائه قطعات و ساخته های جدید یا صرفا در شبکه های اجتماعی انجام و یا در بسترهای عرضه موسیقی در خارج از کشور وجود دارند. این فرآیند نتیجه گونه ای از غیررسمی شدن در عرصه موسیقی غیر تجاری است.
اما عرصه تجاری موسیقی که در حقیقت در ایران صرفا به موسیقی پاپ اختصاص دارد عموما ماقبل موسیقی است. بخش اعظم اصطلاحا موسیقی پاپ ایران نه حداقل استاندارهای موسیقی را دارد، نه ربطی به قواعد و ضوابط اسلامی دارد و نه در دامنه آرمان های فرهنگی جامعه ایران تعریف می شود و در نهایت حتی مجریانش به قواعد عرفی جامعه هم چندان پایبند نیستند. اما این موسیقی برخلاف مواضعی که معمولا از سوی مدیران فرهنگی در عرصه رسمی بیان می شود گاهی حتی در تضاد با سندهای بالا دستی توسعه فرهنگی ایران، مورد حمایت مدیران فرهنگی کشور بوده و شاید با کمی اغماض بتوان گفت اتفاقا امکانات کشور در خدمت این گونه موسیقی قرار گرفته است.
حلقه سوم ایجادکننده این نابسامانی که به نوعی خود محصول دو بخش ابتدایی است، مصرف‌کنندگان موسیقی در کشور هستند. تقاضای مصرف موسیقی در ایران متمرکز بر سطح پایین‌ترین نوع موسیقی بوده و حضور و حمایت دائمی توده جامعه از این نوع موسیقی هم به فروپاشی ساختار موسیقی هنری کمک کرده و هم به بازتولید دائمی آثار غیراستاندارد موسیقی پاپ. مصرف‌کنندگان موسیقی در بخش شنیدن آثار موسیقی عملا چرخه اقتصادی را از بین برده و در زمان حضور در رویدادهای موسیقی نوعی از فشار جمعی را برای مصرف موسیقی سطح پایین و خارج از تمام چهارچوب هایی که بالا ذکر شد، ایجاد کرده اند.
مجموعه این عوامل به یک هرج و مرج گسترده و ناسامانی بسیار جدی در تمام اضلاع سازنده جغرافیای موسیقی ایران منتهی شده است.»
