چگونه بازیگران مشهور صداپیشگی کارتون‌ها را بر عهده گرفتند؟

طی چند دهه اخیر بازیگران مشهور سینما صداپیشگی شخصیت‌های کارتون‌ها را بر عده گرفته‌اند، و این پدیده دنیای انیمیشن را متحول کرده است. سال‌ها رسم بر این بود که صداپیشگان متخصصی که خودشان بازیگران مشهوری نبودند، کاراکترهای انیمیشنی را در سینما و تلویزیون به صدا درمی‌آوردند.

با این حال، این رویه از اوایل دهه نود میلادی متحول شد، و بازیگران مشهور سینما شروع به صداپیشگی شخصیت‌های انیمیشنی در کارتون‌های پرخرج سینمایی کردند. به‌ویژه پس از صداپیشگی رابین ویلیامز، کمدین بسیار مشهور و محبوب، در کارتون «علاالدین» دیزنی در سال 1992 این روند شتاب گرفت.

صداپیشگی ویلیامز در نقش غول چراغ جادو، که کاراکتری فانتزی-کمدی خلق کرد که بلافاصله محبوب شد و به تولید دنباله‌های سینمایی و تلویزیونی بی‌شماری برای علاالدین انجامید، تحولی ایجاد کرد در راستای استفاده از بازیگران مشهوری که شخصیت سینمایی آنها به خصوصیت اصلی نقش‌های انیمیشنی آنها تبدیل می‌‌شد.

غول چراغ جادوی ویلیامز با شوخی‌ها و تقلیدهایش، که اغلب به نوعی با مخاطب ارتباط مستقیم برقرار می‌کرد، این پیش‌زمینه را فراهم آورد، و قدرت شخصیت یک بازیگر مشهور در خلق شخصیت‌های کارتونی و بازاریابی را به اثبات رساند.

دیزنی و سایر استودیوها از این فرمول استقبال کردند، و بازیگران معروفی مانند جاناتان تیلور توماس، ووپی گلدبرگ، و جیمز ارل جونز را در فیلم «شیرشاه» به کار گرفتند، و صدای بازیگران بزرگ را به جذابیت اصلی بازاریابی تبدیل کردند.

این پدیده با ظهور فیلم‌های انیمیشن کامپیوتری، به‌ویژه در استودیوهایی مانند «دریم‌وورکس»، بیشتر شد. در این کارتون‌ها، از جمله «ماهی بزرگ»، شخصیت‌ها عمداً براساس بازیگران مشهوری مانند ویل اسمیت و آنجلینا جولی طراحی می‌شدند. نمونه مشهور دیگر این پدیده «گربه چکمه‌پوش» است، که بازیگری آنتونیو باندراس در نقش گربه، کپی دقیق بازیگری او در فیلم «نقاب زورو» است.

صداپیشگان سنتی که مهارت زیادی در خلق چندین شخصیت دارند، عمدتاً به تلویزیون و دنیای بازی‌های کامپیوتری نقل مکان کرده‌اند، و در آنجا میراث چهره‌های برجسته‌ای چون مل بلانک، مرد هزارصدای دوران طلایی کارتون، را ادامه می‌دهند.

در حالی که بازیگران مشهور صداهای آشنایی ارائه می‌دهند که جاذبه بازاریابی کارتون‌ها را افزایش می‌دهد، منتقدان معتقدند که این پدیده صنعت سینما را از هنرمندی و شخصیت‌پردازی منحصربه‌فرد صداپیشگان حرفه‌ای محروم کرده است.