کارگردان فیلم کوتاه «خسرو ۱۲۷» با بیان اینکه باید در خلق اثر جسارت داشته باشیم، وارد کردن لحن فانتزی به سینمای بلند را کاری بزرگ دانست.
ابوالفضل ساعی مهربانی نویسنده و کارگردان فیلم کوتاه «خسرو ۱۲۷» که به تهیه‌کنندگی حامد معالی مهربانی در چهل‌ویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران و در بخش داستانی حضور داشت، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره روند فیلمسازی‌اش از فیلم کوتاه «به رنگ بی‌رنگ» تا «خسرو ۱۲۷» توضیح داد: سال ۹۹ بود که فراخوان کارگاه فیلمسازی «کاتینو» را دیدم و بعد از پذیرش در مصاحبه، در این دوره شرکت کردم. نتیجه آن دوره فیلم کوتاه «به رنگ بی‌رنگ» شد که بیشتر یک مشق بود. اکنون به فاصله ۲ سال بعد از آن «خسرو ۱۲۷» را ساختم. در این ۲ سال به دنبال این بودم که برای خود، امضای کاری پیدا کنم و به یک لحنی برسم که متفاوت باشد. این فیلم ماحصل ۲ سال جست‌وجو کردن است.
وی در پاسخ به اینکه چقدر تلاش کرده تا فضای فانتزی فیلم «خسرو ۱۲۷» برای مخاطب واقعی و باورپذیر باشد، گفت: به طور کل وقتی در فیلم، دنیایی جدا از دنیای حقیقی خودمان خلق می‌کنیم، مهم است که تمام اجزای آن دنیا، متناسب با آن طراحی شود و تمام بخش‌ها با یکدیگر هارمونی داشته باشند؛ تنها به این شیوه است که مخاطب آن فضا را می‌پذیرد.
ساعی درباره تلفیق فضای تلخ انتقام‌جویی با فضایی شیرین در فیلم و اینکه نگاهش در فیلم به مسئله انتقام‌جویی چطور بوده است، اظهار کرد: انتقام در «خسرو ۱۲۷» موضوعیت دارد اما هدف و حرف فیلم نیست. حرف فیلم، رهایی است؛ رهایی نه به معنای جدا شدن از کسی یا چیزی بلکه رها شدن از خود. ما سکانسی داریم که دست‌های کاراکتر بسته شده و می‌پرسد چه کسی من را بسته است که به او پاسخ می‌دهند تو خودت را بسته‌ای. ما گاهی خودمان را زندانی می‌کنیم و اسیر خودمان هستیم. فیلم، روایت رسیدن به رهایی از خود است.
وی بیان کرد: اینکه فضای تلخ و شیرین گره خورده است، دلیلش این است که در این مدل فیلم که لحن فانتزی دارد، مثل سینمای وس اندرسون که من کمی از او الهام گرفتم، کاراکترها و مسائل عمق ندارند. برخی منتقدان ممکن است این نکته‌ای را که گفتم، مورد نقد قرار دهند اما دغدغه من این بود که من این فضا را با اتفاقات مهم که عمق دارند، گره بزنم.
کارگردان فیلم کوتاه «خسرو ۱۲۷» درباره خیال‌پردازی در فضای فیلم کوتاه و اینکه آیا این نوع فیلمسازی را در سینمای بلند نیز ادامه می‌دهد و به لحن فعلی خود وفادار می‌ماند یا خیر، گفت: قطعاً سعی می‌کنم لحنی را که به آن رسیدم پخته‌تر و حساب‌شده‌تر جلو ببرم. به نظرم بحث بیشتر، بحث جسارت است. پیش از اینکه «خسرو ۱۲۷» را شروع کنم، نظر دوستان بر این بود که ریسک کار بالا است و برآورد این بود که چندان خوب از آب در نمی‌آید اما به نظرم به سطح قابل قبولی رسیده است. در فیلم بلند هم باید این جسارت باشد. اینکه جسارت داشته باشیم و این لحن را به فضای فیلم بلند بیاوریم، کار بزرگی است و حتی فراتر از جایزه و گیشه است.
ساعی درباره تجربه همکاری با حامد مهربانی به عنوان تهیه‌کننده فیلمش بیان کرد: در باشگاه فیلم سوره روند این گونه است که فیلمنامه تصویب می‌شود و به یکی از تهیه‌کنندگان خود باشگاه معرفی می‌شود. این روند برای من هم رقم خورد و با آقای مهربانی کار کردیم. کار با آقای مهربانی که خود در مسیر تهیه‌کنندگی هستند و کل تیم هم در مسیر رشد بودند، تجربه پرچالش و شیرینی بود و ما با هم کشف کردیم و یاد گرفتیم.
فیلم کوتاه «خسرو ۱۲۷» در فضایی فانتزی، راوی شخصیتی به نام خسرو است که در یک شرکت دردِدل کار می‌کند.
