ماجرا از این قرار است که تابعیت آمریکایی فرزند ظریف برای او دردسر ساز شده و طبق «قانون انتصاب اشخاص به مشاغل حساس» که در سال 1401 در مجلس به تصویب رسیده بود، پست ظریف غیرقانونی بوده و نمی‌تواند در دولت پزشکیان حضور داشته باشد.
حالا دولت می‌خواهد برای ماندن ظریف قانون را عوض کند. برای همین هم لایحه‌ای را برای اصلاح این قانون با قید فوریت به مجلس ارسال کرده و انتظار دارد نمایندگان هم موضوعات مهم کشور را رها کنند و به بررسی این لایحه بپردازند. اما چون فوریت لایحه رد شده، تلقی اصلاح طلبان این است که مجلس به وفاق پزشکیان پشت پا زده است!
پیش از این هم اصلاح‌طلبان مخالفت اولیه مجلس با استعفای عبدالرحیم حسین‌زاده را مخالفت با پروژه وفاق خوانده بودند. ماجرا هم از این قرار بود که پزشکیان قبل از موافقت نمایندگان با استعفای حسین‌زاده از مجلس، برای او حکم زده و حسین‌زاده را به سمت «معاون رئیس جمهور در امور توسعه روستایی و مناطق محروم کشور» منصوب کرده بود. اما در رای گیری مجدد، اکثر نمایندگان به استعفای او رای دادند تا پست جدید حسین‌زاده قانونی شود.
اما این مجلسی که سازندگی ادعا می‌کند به وفاق پشت پا زده، همان مجلسی است که علی رغم ضعیف بودن کارنامه اجرایی بسیاری از وزاری پزشکیان و مواضع تند برخی از آن‌ها علیه نظام، به تمام کابینه او رای اعتماد دادند. پدیده‌ای که تا پیش از این تنها یک بار اتفاق افتاده بود. با این‌حال تهدیدات گاه و بی گاه اصلاح‌طلبان به شکستن وفاق، نشان داد که برخی نمایندگان مجلس به پروژه وفاق زیادی خوش بین بوده‌اند.
ادامه این نوع رویکرد اصلاح‌طلبان در مقابل مجلس، که حتی حق انتخاب بررسی فوریت لوایح را نیز به آن نمیدهند، در آینده ممکن است مجلس را از وظایف و کارکرد اصلی خود ساقط کند. از کار انداختن ابزارهای نظارتی مجلس در مقابل دولت، از جمله سوال و استیضاح کابینه، و در نتیجه بی خاصیت کردن قوه مققنه، خواسته‌‌ای است که از سوی اصلاح‌طلبان پی‌گیری می‌شود. در این میان شعار وفاق به عنوان اهرمی برای فشار به مجلس و شمشیری تهدید آمیز جهت رسیدن به این مقصود عمل خواهد کرد.
