معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست با انتقاد از نبود اقدامات جدی برای حفاظت از گونه‌های در معرض انقراض مانند یوزپلنگ آسیایی، درنا و خرس سیاه آسیایی، اعلام کرد که پروژه‌های حفاظتی در سطح ملی ناکافی بوده و حمایت‌های بین‌المللی نیز متوقف شده است. وی تأکید کرد که مسئله حفاظت از گونه‌ها بیشتر به یک موضوع رسانه‌ای تبدیل شده و اقدام عملی قابل توجهی از سوی دولت و مجلس صورت نمی‌گیرد.
به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا،یوزپلنگ آسیایی، پلنگ ایرانی، خرس سیاه آسیایی، گوزن زرد ایرانی، گورخر ایرانی، سیاه‌گوش، تمساح پوزه‌کوتاه (گاندو) و هوبره از جمله حیوانات در معرض انقراض در ایران هستند. در حالی که در مورد در معرض خطر بودن این گونه‌ها تنها از سوی فعالان محیط زیست و حتی سازمان حفاظت محیط زیست کشور خبررسانی می‌شود، درباره برنامه‌های حفاظتی این سازمان ابهاماتی وجود دارد. به همین منظور با حمید ظهرابی، معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست، گفت‌وگویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید:
حمید ظهرابی در گفتگو با خبرنگار اجتماعی رکنا، اظهار داشت: "اقدامات جدی و کلانی در سطح ملی برای حفاظت از این گونه‌ها انجام نمی‌شود."
او تأکید کرد که حفاظت از گونه‌های در معرض تهدید بیش از آنکه به یک مسئله واقعی تبدیل شود، بیشتر به یک موضوع سلبریتی و رسانه‌ای بدل شده و متاسفانه اقدامات کافی صورت نمی‌گیرد.
ظهرابی با اشاره به چالش‌های موجود در پروژه‌های حفاظتی، گفت: "اگرچه در برخی مناطق مانند زیستگاه یوزپلنگ پروژه‌های حفاظتی در حال اجراست، همچنان با مشکلاتی نظیر حضور دام‌ها در این زیستگاه‌ها، کمبود منابع آبی و تهدیدات ناشی از جاده‌سازی مواجه هستیم."
وی به‌ویژه به مسئله تلف شدن یوزپلنگ‌ها در جاده‌ها اشاره کرد که تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین تهدیدات برای این گونه‌های نادر شده است.
معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی همچنین از عدم وجود پروژه‌های فعال بین‌المللی در زمینه حفاظت از گونه‌های در معرض خطر انتقاد کرد و تصریح کرد: "هم‌اکنون هیچ کمک مالی یا فنی از سوی سازمان‌های بین‌المللی برای پروژه‌های احیای گونه‌ها در کشور دریافت نمی‌کنیم."
او ادامه داد: "در گذشته نیز همکاری‌های بین‌المللی در این زمینه بسیار محدود بوده و برخی پروژه‌ها به‌طور کامل متوقف شده‌اند. به عنوان مثال، پروژه 'درنای امید' که بسیار محدود بوده و اکنون هم متوقف شده است؛ چرا که دو سال است که درنای امید به ایران نیامده و دیده نشده است."
ظهرابی در بخش دیگری از سخنان خود اظهار داشت: "سازمان حفاظت محیط زیست در حال تدوین برنامه‌ای است که بتواند منابع و کمک‌های بین‌المللی را جذب کند، اما تأکید می‌کنم که این برنامه تنها به کمک‌های بین‌المللی وابسته نخواهد بود."
او گفت: "برای حفاظت از گونه‌ها و زیستگاه‌هایشان، سازمان محیط زیست به‌دنبال بهره‌برداری از منابع داخلی دولتی، کمک‌های مردمی و مسئولیت اجتماعی سایر بخش‌ها است و در عین حال قصد داریم زمینه را برای مشارکت جامعه جهانی فراهم کنیم."
این اظهارات ظهرابی در حالی مطرح می‌شود که نگرانی‌ها درباره وضعیت گونه‌های در معرض خطر در ایران روز به روز افزایش می‌یابد. فعالان محیط زیست خواستار توجه بیشتر دولت و جامعه جهانی به مسائل حفاظتی هستند و بر لزوم اقدامات فوری و مؤثر برای جلوگیری از انقراض این گونه‌های نادر تأکید دارند.
این مسئله که تنها به اطلاع‌رسانی درباره وضعیت بحرانی گونه‌های در معرض انقراض بسنده می‌شود، بدون تدوین و اجرای برنامه‌های مؤثر حفاظتی، نگرانی‌های بسیاری را در میان دوستداران محیط زیست ایجاد کرده است. به نظر می‌رسد که راهکارهای اساسی و پایدار نیازمند مشارکت گسترده‌تری از سوی دولت، نهادهای بین‌المللی و جامعه محلی است.
