۲ سال پیش در چنین روزی در قطر؛ غرش کَرکننده سه‌شیرها دم گوش یوزهایی که احتمالاً در فکر وطن‌شان بودند!

اختصاصی طرفداری – یک ملت بدون حافظه، ملتی بدون آینده است! مثل برق و باد ۲ سال از سنگین‌ترین شکست تاریخ ایران در جام‌های جهانی گذشت.

۲۱ نوامبر ۲۰۲۲ است. شب قبل اکوادوری‌ها در بازی افتتاحیه جام جهانی به قطری‌ها فهماندند بازی در سطح جهانی کمی با بقیه سطوح فرق می‌کند و در شب درخشان انر والنسیا میزبان را ۲-۰ شکست دادند. حال همه جهان منتظر بازی دوم جام هستند؛ انگلیس – ایران. ستارگان انگلیسی آمده بودند که مثل تمام دوره‌های قبلی جام را به خانه ببرند و اولین گام را باید مقابل ایران در ورزشگاه بین المللی خلیفه در دوحه محکم برمی‌داشتند.

بعدازظهر شده است و مردم کشور کم‌کم از سرکار به منزل می‌روند تا شاهد بازی اول تیم ملی باشند. اما آیا این انتظار مثل انتظار غرق در هیجان بازی مقابل مراکش در روز دوم جام جهانی ۲۰۱۸ است؟ کمتر سوالی را به خاطر دارم که جواب نه قاطع‌تری از این سوال داشته باشد. اوضاع داخل کشور اوضاع کاملاً عادی‌ای نبود و این را همه می‌دانستند. اعضای تیم ملی هم می‌دانستند؛ منظور از اعضا، همه اعضا است، نه فقط بازیکنان و کادرفنی!

انگلیس یکی از قدرتمندترین کشورهایی بود که ایران مقابلش در تاریخ حضورش در جام جهانی می‌ایستاد و قاعدتاً باید همه یک ترس همراه با شور بچگانه‌ای برای دیدار مقابل کشور قهرمان جام جهانی ۱۹۶۶ می‌داشتند؛ چیزی شبیه به تقابل با اسپانیای ۲۰۱۸ و یا آرژانتین ۲۰۱۴. اوضاع اما کمی با قبل فرق داشت. کمی؟ شاید بیشتر از کمی!

احسان حاج صفی در یکی از کنفرانس خبری جام جهانی از همدلی بازیکنان تیم ملی با مردم کشور گفت. اما آیا آن‌چیزی که شماره ۳ وقت تیم ملی گفت با انرژی یا به‌قول امروزی‌ها وایبی که از اعضای تیم به مردم می‌رسید، مطابقت داشت؟ جواب این سوال را نمی‌دهم اما قضاوت هرکس با یادآوری حال آن‌ روزهای خودش مشخص می‌شود. کارلوس کی روش که بعدها اعتراف کرد که تمرکز بازیکنانش روی فوتبال نبوده است.

همه قرار بود بازی را ببینند. اگر آن‌هایی که سر شیفت بیمارستان یا پست خدمت سربازی یا سر کشتی‌های جنگی بودند را معاف کنیم، این‌بار هم علیرغم همه مسائل می‌دانستیم که هر علاقمند به فوتبالی پای دیدن بازی یاران هری کین با شاگردان کی روش خواهد نشست. اما این دیدن خیلی فرق داشت. در این ۲ سال از چندین نفر شنیدم که گفتند استرس ما برای بازی مقابل ولز واقعی‌تر از بازی مقابل انگلیس بود. میل ما به پیروزی برابر ولز بیشتر از میل مقابل انگلیس بود و صد البته هیجان و آن قلقلک استرس‌آور ته دل‌مان برای گل‌شدن تک‌به‌تک‌های خراب شده تکراری سردار آزمون مقابل ولز بیشتر از انگلیس بود.

گویی هرچه جلوتر می‌رویم، بیشتر مشخص می‌شود که ۲۱ نوامبر ۲۰۲۲ عجب روزی بوده است.

نزدیک‌های بازی است و ترکیب‌های رسمی منتشر می‌شوند. وقتش بود فارغ از هر نکته‌ای، ترکیب تیم ملی را از نظر فوتبالی بررسی کنیم اما واقعا این چه ترکیبی است؟! ترکیب ابتدایی ایران مقابل انگلیس با یکی از چینش‌های ممکن
تفاوت نمرات یک بازیکن با بازیکنان دیگر، شما را به یاد طنز خاصی نینداخت؟ علی کریمی به شکل غافلگیرکننده‌ای در ترکیب اصلی تیم ملی قرار گرفت.

ترکیبی نامتوازن و شدیدا دفاعی که مرا کاملاً به یاد یک بازی انداخت. یک بازی که ترکیب تیمی به شکلی ناگهانی و غیرطبیعی دفاعی شد و آن هم دیدار برگشت فصل ۱۷-۲۰۱۶ مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا میان العین و استقلال بود. شمار مدافعان تیم علیرضا منصوریان در آن بازی از دستان خارج بود و فکر اینکه آیا قرار است سرنوشت ایران با این ترکیب مثل سرنوشت استقلال در آن بازی شود، به‌شدت احساس سخت و عجیبی به انسان می‌داد.

تیم ایران با ۵ دفاع وارد زمین شد، ۲ هافبک دفاعی و ۲ بازیکنی که مشخص نبود در چه پستی بازی می‌کنند (علیرضا جهانبخش و احسان حاج صفی) و البته یک مهدی طارمی در جلوی زمین. ۱-۱-۳-۵، ۲-۳-۵ یا ۱-۴-۵؛ فرقی نمی‌کرد، مهم این بود ایران آمده که دفاع کند. انگلیس هم با ترکیب مسلحی پا به میدان گذاشته بود. ترکیب انگلیس در بازی مقابل ایران ساکا با سمت چپ دفاع ایران، در سطح تیمی از چمپیونشیب برخورد کرد.

بازی آغاز می‌شود و اینکه انتظار داشته باشیم چیزی ببینیم که ما را غافلگیر کند کمی انتظار بیجایی بود. ایرانی که دفاع می‌کرد، ایرانی که از بازیسازی عاجز بود و ایرانی که در دفاع هم عجول و با اضطراب کار می‌کرد. در این بین خودی به خودی زد و علیرضا بیرانوند با خون‌ریزی شدید بینی از دست رفت و سیدحسین حسینی که احتمالاً فکرش را نمی‌کرد در این جام به او بازی برسد وارد میدان شد. گل‌ها یکی پس از دیگری برای انگلیس از راه رسیدند. اگر‌ بگوییم جود بلینگام مسیر این میزان روی بورس بودن در امر گلزنی را از آن بازی مقابل ایران آغاز کرد، بیراه نگفتیم. ضربه سر جود ۱۸،۱۹ ساله که در آن بازی در پست هافبک دفاعی بازی می‌کرد، به ما از شم گلزنی بالای هافبک فعلی رئال مادرید گفت. بازیکنان ایران پیش از بازی به خواندن سرود ملی کشور در دل‌هایشان اکتفا کردند. جود بلینگام و میسون مونت در آخرین روزهایی که فوتبالیست خوبی بود!

ساکا، استرلینگ، ساکا، رشفورد و گریلیش هم گل‌های بعدی انگلیس را به ثمر رساندند و این وسط مهدی طارمی مثل یک سرباز خسته و البته تنها که نمی‌داند چگونه باید هم‌کیشانش را با خود بکشاند، به‌تنهایی با انگلیس می‌جنگید. طارمی ۲ گل زد و گل دومش دیرترین گل تاریخ جام جهانی در وقت‌های معمول است. گلی که هر بار صحنه‌اش با گزارش غیرطبیعی محمدرضا احمدی را می‌بینم، خنده‌ام می‌آید. خنده‌ام می‌آید از این حجم از بلاهت و این میزان هیجان کاذبی که یک گزارشگر به بهانه گل ملی بودن، سر گلی که فاصله ما با حریف را از ۵ به ۴ کاهش می‌داد، خرج کرد و به شعور مخاطبانی که صدای او را برای گزارش بازی انتخاب کرده بودند، لبخند زد. گل دوم و محمدرضا احمدی را فراموش کنید؛ این گل مهدی طارمی چقدر زیبا بود!

انگلیس ۶-۲ ایران. ایران باخت. تیم ملی ایران باخت و بهتر بگویم ما باختیم. بعدها هم اگر در سال ۱۴۶۰ شمسی یک سهیل دیگر بخواهد تاريخچه ایران در جام جهانی را بخواند، می‌گوید ایران در ۲۰۲۲ به انگلیس باخت. احتمالا بدون هیچ اضافاتی.

اما این سهیل و تمام کسانی که بودند و بازی را دیدند و در آن حال و هوا تنفس کردند، یادشان خواهد ماند از روزهای عجیبی که گذشت و تیم ملی‌ای که شروع کرد به تیم ملی تمام مردم ایران نبودن؛ اتفاقی که حالا و امروز جواد خیابانی که گزارشگر رسمی همین کشور است به آن اشاره می‌کند. خلاصه بازی انگلیس ۶-۲ ایران در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر

مردم در هر زمانی عاشق تیم ملی خود هستند. اگر شرایط عادی باشد، هیچ انسانی آرزوی موفق‌نشدن تیم ملی خود را ندارد. مردمی که هرشب برای زیاد نشدن دغدغه‌هایشان نماز شکر به جای می‌آورند، خیلی بیشتر از بازیکنان میلیاردر دلشان برای تیم ملی‌شان می‌تپد؛ اما یادتان باشد، اگر شرایط عادی باشد.